X
 
Αρχική Σάββατο 30 Μαρτίου 2024
Συζητήσεις: Περί Πολέμου, Από: Ο Μπλε Χειμώνας της Σιωπής

30/7/2008 - 14:14

  Οι Τρεις Εποχές...

Οι ημέρες που πέρασαν, πέρασαν με απομόνωση και γραφή.
Ήταν δημιουργικές και ολοκλήρωσαν τις ζωές τους μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου (που θα έρθει για να συναντήσει τον κόσμο στην χρονιά του 8).  Απομακρύνθηκα.  Ξενιτεύτηκα στη μυστική μου χώρα.  Από όλους. 
Η Γυναίκα μου και η Κόρη μου στάθηκαν αδένες - φρουροί, και δεν επέτρεψαν σε κανέναν να ενοχλήσει τις πνοές μου. 
Ακόμα και οι ίδιες, κρατήθηκαν εκτός της ανατομίας μου.

Τις ευχαριστώ. 
Τις τιμώ. 
Γιατί δεν είναι εύκολο να ζούνε μαζί μου.

Μπλε Χειμώνας


Απλοέπεια,  Βιβλίο Πρώτο: "Το Μονοπάτι του Μύρτου"
(Απόσπασμα...)


ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΠΟΧΕΣ

(Δοκίμιο για το θάνατο) 

 

          Ο άνθρωπος είναι το σχέδιο.  Οφείλει να ετοιμαστεί στα βάθη του, γιατί αποτελεί το μοναδικό ον με την ικανότητα της επιλογής.  Αυτής του Θανάτου του.  Το μοναδικό πλάσμα που δύναται της ύστατης απόφασης της αυτοκτονίας (κάτι που για τα υπόλοιπα ορατά είναι αδύνατη επιλογή και ως εκ τούτου αλόγιστη πράξη, και που ακόμα και όταν ενίοτε συμβαίνει, αποτελεί συναισθηματική αντανακλαστική κίνηση και ουχί επιλογή). 

Η γενετική καλά θα κάνει να σωπάσει.  Η ιατρική ως επιστήμη να πάψει.  Η εξέλιξη τελείωσε.  Υπήρξε το ον με την ικανότητα της ύστατης επιλογής, και ως εκ τούτου οποιαδήποτε εις το εξής πράξη του χρησιμοποιείται από το πρωτεύον κίνητρο των δαιμόνων, απλά, για την αναζήτηση εξουσίας.  Κίνηση έξω από την ουσία και άρα περιττή ως προς την εξέλιξη.   Το κίνητρο των δαιμόνων δηλαδή, που επιπλέει και πλανά, ζωγραφίζει τις νέες εικόνες των προοπτικών μας.  Το πρωτεύον κίνητρο αυτών, των παρεξηγημένων φτερωτών αρχόντων του σκότους, αλλά και της ίδιας της ζωής, φιλοδωρεί με ψευδαισθήσεις τον εναπομείναντα χρόνο μας.

          Γεννήθηκαν.  Δεν ποιήθηκαν.  Γεννήθηκαν την ώρα των πρωτόπλαστων.  Αυτών που υπήρξαν ασυνείδητο ακίνητο ένα.  Γεννήθηκαν από θεία βούληση, για να ορισθεί η κίνηση ως  η πλέον απαραίτητη διαδικασία της συνείδησης.  Και διαίρεσαν το Ένα για να μπορέσει να υπάρξει, ίσως κάποτε, και ένεκα της μακροπροθυμίας των Θεών, ο Κόσμος και Αυτό.  Ξανά.  Κάπως διαφορετικά.  Συνειδητά και Αέναα.  Ακέραια και ακριβά.

          Ο άνθρωπος είναι το σχέδιο.  Και αυτή, είναι η πρώτη αξιότιμη μελέτη θανάτου από έναν ήδη νεκρό.  Τον νεκρό μου.  Χρειάζεται άφεση αμαρτιών και παραίτηση.  Χρειάζεται αφαίρεση για να κατανοήσεις τη γεωγραφία της χώρας που σε πηγαίνω.  Και εσύ έχεις μάθει μόνο να προσθέτεις.  Να διεκδικείς.  Να χτίζεις…  Για τον εαυτό σου.  Ενώ απλά, πρέπει να πεθάνεις μαζί μου.  Να γνωρίσεις τη Μεγάλη Τέχνη υπομένοντας στο πλάι μου όλα τα δεινά της Εκπαίδευσης.

          Ο νους λειτουργεί θνησιγενώς.  Λειτουργεί με λέξεις και ως εκ τούτου με φυλακές.  Με περιορισμούς.  Καμία λέξη δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το βάρος της έννοιας προς όφελος της αλήθειας.  Εκφράζει τη σκέψη, παραβιάζοντάς την.  Εκφράζει αυτό που η ίδια δεν μπόρεσε ποτέ της να είναι.  

Γι αυτό, γίνεται επιτακτική για όσους εκπαιδεύονται η μοναξιά.  Γι αυτό, ο νους είναι το εργαλείο που πρέπει να επιταχθεί στην υπηρεσία της φύσης μας, και όχι το αντίθετο.  Γι αυτό, και δεν υπάρχουν οικογένειες, για όσους γνωρίζουν την άγνοια.  Μην τρομάζεις εαυτέ, ποτέ δεν υπήρξαν. 

Ολομόναχοι μαζί.  Η γυναίκα μου μόνη.  Η κόρη μου μόνη.  Μόνοι απέναντι στην υπέρβαση και το θείο.  Τα πάντα θα αποκτήσουν φωτιά, τα πάντα θα αποφύγουν για πάντα τη συνήθεια.  Αρκεί η υπέρβαση να γίνει πρώτα στη συναισθηματική χώρα, να ανάψει ο λύχνος της εμπιστοσύνης ακόμα και όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί.  Στης Καρδιάς τα λημέρια, είναι πάντα δύσκολο να έχουν όλα χαθεί.

          Ο έρωτας επιβάλλει τη μοναξιά.  Αυτή είναι η αλήθεια, και όχι το αντίθετο που φέρει τη φήμη της, εξαιτίας των μέτριων καιρών και των μετριότερων σκιών μας.  Πολλές φορές στη ζωή των εραστών δεν χωρούν λέξεις.  Μόνο ουρλιαχτά και οσμές.  Ανάσες και βλέμματα.  Δεν είναι ότι δεν έχουν τίποτα να πουν.  Ξεχειλίζουν από γνώσεις και κύματα αξίας της συναναστροφής οι σιωπές τους.  Εάν δύο εραστές δεν είναι ποτέ σιωπηλοί αυτή είναι ένδειξη ότι η αγάπη τους έχει πεθάνει. 

Είναι επειδή η αγάπη φέρνει πίσω της τη σιωπή.  Κουβαλάει την ιστορία του μικρού πρίγκιπα στις πλάτες της.  Το τριαντάφυλλό του που είναι ένα.  Και εσύ με τη λέξη αυτή ευνουχίζεις τη μοναδικότητά του και χαρακτηρίζεις όμοια το οποιοδήποτε άλλο τριαντάφυλλο.  Σκοτώνεις τη δημιουργία.  Το ένα και μοναδικό με το εφήμερο.  Την εξημέρωση της αλεπούς με τον πόνο που την διεκδικεί από τη μνήμη σου.  
        Θάψε τις λέξεις.  Δε θα βρεις καλύτερο τρόπο για να σαβανώσεις την εικόνα σου.  Πίστεψέ με.

          Η σιωπή είναι η εγγύηση της ουσίας.  Η ταυτότητα της αλήθειας.  Και έτσι, και γι αυτό, οι εκπαιδευμένοι οφείλουν να παρατηρούν τη σιωπή περισσότερο από το λόγο.  Γιατί με τον δεύτερο επικοινωνείς, αλλά με την πρώτη κοινωνείς.  Και από το υποκειμενικό περνάς στο μεγαλείο της αντικειμενικότητας.  Και από το μέρος στο όλον.  Εσύ και το Σύμπαν, σε μία ένα προς ένα αντιπαραβολή των αξιών σας.  Μαθαίνοντας την αιτία των πάντων.  Γενόμενος το αποτέλεσμα της κάθε πράξης.

          Σκέψου.  Ότι ο έρωτας κατέχει την τέχνη των ενδιαμέσων όντας «ανάμεσα».  Είναι μακριά σου και δεν μετράς την απόσταση.  Είσαι παντού και είναι αλήθεια.  Βρίσκεται μέσα σου και συνομιλείς με το Θείο σου.  Δεν υπάρχεις καν, τη στιγμή της Αλχημείας.  Και σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, ποτέ δεν υπάρχεις.  Είναι γιατί στη χώρα των ηρώων σου δεν απαιτείς.  Τίποτα.  Ούτε κτήση ούτε έλεγχο.  Αφήνεσαι στη ζάλη των εραστών.  Στην έκκριση των  ουσιών και στην αφύπνιση της επίφυσης.  Μαθαίνεις τη μοναξιά διεκδικώντας το Θάνατο στην πορεία.  Μαθαίνεις ανατομία στα Ηλύσια των σιωπών σου. 

Σκέψου.  Ότι οι εραστές στη Μεγάλη Τέχνη δεν φέρουν απώλεια, ούτε τρωτό σημάδι στο κορμί και στο αίμα τους.  Ο έρωτας είναι το όπλο τους για να φτάσουν στο Θεό κι αυτό είναι το ένα.  Το δύο απλώς συνομιλεί με το όνειρο και αφορά την εκπαίδευση.

          Στη Τέχνη που οι όμοιοι μου συνηθίζουμε να αποκαλούμε Μεγάλη, οι άνθρωποι ιεραρχούνται με βάσει το Όνειρο.  Και μόνο.  Και ό,τι απορρέει από τον έρωτα και από τη φαντασία των εραστών αποτελεί σκαλοπάτι.  Της σκάλας που φέρνει τα επάνω κάτω.  Που αποδίδει τη θέση που αξίζει στους δαίμονες.  Πλησίον του Δημιουργού. 

Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε ελπίδα, ή έτσι τουλάχιστον διηγούνται στην ιστορία τους οι τρεις εποχές.  Μία ιστορία που την έμαθα στον ύπνο μου από έναν πολύ σπουδαίο Άνθρωπο.  Έναν που πρόλαβε να γεννήσει τον εαυτό του ξανά.  Που μπόρεσε να ζήσει και στις τρεις Εποχές του ανθρώπου.  Και που μπορεί ως Πολεμιστής πλέον να στοιχειώνει τον Αέρα στα πλεμόνια μου, με αυτό το χαρακτηριστικό χαμόγελο που μοιάζει με σελήνη τριών ημερών...

Εκτύπωση

Σελίδα
Axna.gr Εκτύπωση Σελίδας - Up